Ρίλκε: Η εκπλήρωση Α' ΠΡΟΣΩΠΟ του εαυτού

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΝΑ ‘ΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΥ ΣΥΝΑΡΜΟΣΜΕΝΟΙ: ΕΤΣΙ ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΕ, συνεισφέροντας τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση. Όλοι οι εσωτερικοί διχασμοί κι όλες οι πλάνες οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι αναζητούν το κοινό μέσα τους, και όχι στα πράγματα που βρίσκονται πίσω τους, στο φως, στο τοπίο, στην αρχή και στο θάνατο. Έτσι χάνουν τον εαυτό τους και δεν κερδίζουν τίποτε σε αντάλλαγμα.

Η ΑΔΙΚΙΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ του ανθρώπου, εμπεριέχεται μέσα τους. Εφόσον γνωρίζει κανείς μια οδό προς το μέλλον δεν πρέπει να χρονοτριβεί για να αποτρέψει αδικίες. Πρέπει απλούστατα να τις ξεπερνά μέσω της δράσης».

«ΚΑΜΙΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, δεν επιτυγχάνει κάτι αποφασιστικό, αν ο αποδέκτης τους δεν έχει προετοιμαστεί από εντελώς απροσδόκητα γεγονότα για μια βαθύτερη πρόσληψη και υποδοχή:αν δεν έχει ούτως ή άλλως φτάσει η ώρα για περισυλλογή. Αρκεί τότε μια οποιαδήποτε αφορμή για να προωθηθεί η περισυλλογή στο κέντρο της συνείδησης: πότε ένα βιβλίο ή ένα έργο τέχνης, πότε το ανάβλεμμα ενός παιδιού, η φωνή ενός ανθρώπου ή ενός πουλιού, κάποτε ακόμη κι ο ήχος του ανέμου, ένα τρίξιμο στο πάτωμα, ή, αφού τότε καθόμασταν ακόμη πλάι στο τζάκι (πράγμα που έκανα πότε-πότε στη ζωή μου), το να βυθίζει κανείς το βλέμμα του στις μεταμορφώσεις της φλόγας. Όλα τούτα και άλλα πιο ασήμαντα, φαινομενικά τυχαία, μπορούν να αποτελέσουν αφορμή και να ενδυναμώσουν την ανεύρεση ή την επανεύρεση του εαυτού...».

«ΌΣΟ ΕΙΜΑΣΤΕ (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, απέναντι στους γονείς και σε άλλους, μεγαλύτερους στην ηλικία ανθρώπους) υποχρεωμένοι να θεωρούμε το Άλλο οπωσδήποτε λάθος, κακό, εχθρικό αντί απλώς «Άλλο», δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε μια χαλαρή και δίκαιη σχέση με τον κόσμο, όπου βεβαίως πρέπει να υπάρχει χώρος για το καθετί,  για τη θέση και την αντίθεση, για εμένα και γι’ αυτόν που είναι εντελώς διαφορετικός από μένα. Μόνο δε υπό την προϋπόθεση και την αποδοχή ενός τέτοιου κόσμου, που θα συμπεριλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα, μπορεί κανείς να διαμορφώσει και τον δικό του εσωτερικό κόσμο, με τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του, ανοιχτό και ευρύχωρο και ευάερο».

«ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να φέρεται σαν να ’χει να φέρει εις πέρας ένα πολύ σπουδαίο καθήκον: πρέπει να περνά πολλή ώρα μοναχός, να εμβαθύνει στον εαυτό του, να συγκεντρώνεται και να συγκρατείται – πρέπει να δουλεύει: πρέπει να γίνει κάποιος!»

«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ τη μέγιστη δυνατότητα που φέρει εντός του. Διότι η ζωή μας είναι μεγάλη, και χωρά μέσα της τόσο μέλλον, όσο εμείς μπορούμε να κουβαλήσουμε».


O Ράινερ Μαρία Ρίλκε (4 Δεκεμβρίου 1875 - 29 Δεκεμβρίου 1926) ήταν λυρικός ποιητής και πεζογράφος του 20ού αιώνα. Οι εικόνες του εστιάζονται στη δυσκολία της κοινωνίας σε μια εποχή δυσπιστίας, μοναξιάς και βαθιάς ανησυχίας -θέματα που τον τοποθετούν ως ποιητή μεταξύ της παραδοσιακής και νεότερης ποίησης. Τα δύο διασημότερα έργα του είναι τα Σονέτα στον Ορφέα και οι Ελεγείες του Ντουίνο. Έγραψε επίσης περισσότερα από 400 ποιήματα στα γαλλικά, που τα αφιέρωσε στην πατρίδα επιλογής του, το καντόνι Βαλέ στην Ελβετία.


Διαβάστε επίσης: Ρίλκε: Η θλίψη είναι αλλαγή 
 

εμφάνιση σχολίων