«Πότε θα μπορέσω ΜΟΥΣΙΚΗ να είμαι σίγουρος;»

ΜΟΥΣΙΚΗ Από τον Larry Gus

Η διαδρομή από το σπίτι μου στο γραφείο (μου) παύλα στούντιο (μου) είναι η αγαπημένη μου διαδρομή κάθε μέρα, αλλά δεν είμαι ακριβώς σίγουρος αν είναι όντως η αγαπημένη μου, ή απλώς έχω αναγκαστεί να την αγαπήσω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Χμμμ… Υπάρχουν δύο κυρίως τρόποι για να πάω: ο πρώτος είναι Ασκληπιού κατεβαίνοντας, και ή μπαίνω μέσα από το Κολωνάκι και προχωράω (αν θέλω να είναι μεγαλύτερη βόλτα) ή πηγαίνω εντελώς ευθεία κάτω, και βγαίνω Κοραή, συνεχίζω πίσω από την Καρύτση, κατεβαίνω την Κολοκοτρώνη, μπαίνω Ψυρρή και φτάνω στο στούντιο μου κοντά στην Σαρρή. Ή αλλιώς, αν βιάζομαι, κατεβαίνω Ιπποκράτους, στρίβω Βαλτετσίου, βγαίνω Μπενάκη ή Τρικούπη, στοά Πεσμαζόγλου μετά, Σοφοκλέους, Αίολου, Ευρυπίδου, στούντιο.

Δεν ξέρω, παραμένει παράξενο. Μου αρέσει να περνάω συνέχεια από τα ίδια μέρη, μου αρέσει να περνάω από εκεί που έχει κόσμο, αλλά εύχομαι να μην χρειαστεί να μιλήσω σε κάποιον. Συνήθως έχω το βιβλίο μαζί μου και το διαβάζω περπατώντας, κάτι το οποίο είναι από τις κατεξοχήν ευχάριστες διασκεδαστικές στιγμές της μέρας μου, ακόμα και όταν διαβάζω κάτι πολύ στενάχωρο, δεν με νοιάζει, και επίσης μέσα στο μυαλό μου δεν με νοιάζει αν πέσω πάνω σε κάποιον (εννοώ να πέσω πάνω του κυριολεκτικά, όχι να τον συναντήσω, παρόλο που και εκεί βοηθάει, γιατί απλώς κάνω ότι διαβάζω και δεν χρειάζεται να μιλήσω, αλλά διαβάζω ούτως ή άλλως, αληθινά, οπότε δεν χρειάζεται καν να κάνω ότι διαβάζω), γιατί το πρόβλημα είναι όταν κοιτάς το κινητό σου, όχι όταν διαβάζεις το βιβλιαράκι σου. Θα έπρεπε να υπάρχει distinction, ίσως ήδη υπάρχει.



Και έχω πάντα την τσάντα στην πλάτη μου και με βαραίνει, και πάντα κουβαλάω κάτι έξτρα για να φορέσω αν έχει κρύο, και ποτέ δεν έχει κρύο σε αυτό το μέρος, και έτσι τζάμπα το κουβαλάω και βρίζω, και μαζί με τα φρούτα και τα αμύγδαλα ή κάσιους που πρέπει να έχω μαζί μου αναγκαστικά, γίνεται της πουτάνας από το βάρος, και στο τέλος φτάνω στο στούντιο ιδρωμένος και μάλλον έτσι αρρωσταίνω. Επίσης πολλές φορές έχω μέσα το σάμπλερ ή/και το λάπτοπ, και ίσως και κάνα μονόλιτρο μπουκάλι ξινό νερό. Θα έπρεπε να είμαι πιο portable με κάποιο μαγικό τρόπο. Αλλά μου αρέσει τόσο πολύ να περπατάω, σκέφτομαι ότι παραμένει στο νούμερο ένα των πραγμάτων που με χαροποιούν, κάπου εκεί μαζί με το να διαβάζω βιβλία, να ακούω podcast και να τρώω (οτιδήποτε). Πολλές φορές τα συνδυάζω και τα τρία, αλλά είναι δύσκολο να τρως και να διαβάζεις περπατώντας, ενώ το podcast λειτουργεί ονειρικά.

Τα αγαπημένα μου podcast τελευταία είναι το radiolab και το amazing colossal podcast του Gilbert Gottfried, περνάω ατελείωτες ώρες μαζί του, γεμίζοντας τόνους και τόνους άχρηστης γνώσης, αλλά μάλλον το προτιμώ από το να ακούω μουσική. Είναι τόσο βαρετή η μουσική τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, και προσπαθώ να μην νιώθω άσχημα όταν το σκέφτομαι, υπάρχουν τόσα χρήσιμα πράγματα που μπορείς να κάνεις σαν άνθρωπος, γιατί όμως νιώθω ότι η μουσική δεν είναι ένα από αυτά; Είναι από τις τύψεις που σκάνε και μένουν εκεί για χρόνια, δεν ξέρω τι να κάνω, μάλλον είναι κι αυτό χριστιανορθόδοξο κατάλοιπο.



Επίσης είναι μια εικόνα που επανέρχεται συνέχεια, ένας βράχος στην βόρεια Ιταλία που κατέβηκε απότομα από το κοντινό βουνό και διαπέρασε ένα σπίτι, το άνοιξε κυριολεκτικά στην μέση, σαν να ήταν εγχείρηση, ή σαν να ήταν ένα από τα επίσης χειρουργικά cuts και splittings του gordon matta clark, και έχω περάσει πολύ-πολύ χρόνο προσπαθώντας να καταλάβω αν στην ουσία και στον πυρήνα αυτού του πράγματος νιώθω εντυπωσιασμένος από την απότομη καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει η φύση σε οτιδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Μάλλον με ανακουφίζει αυτή η αίσθηση ότι εν τέλει είμαστε ανήμποροι, ίσως γιατί παίρνει ένα κομμάτι ευθύνης από πάνω μου; Ή απλώς είμαι χαιρέκακος και βαθιά μέσα μου με χαροποιεί το γεγονός ότι καταστράφηκε ένα όμορφο σπίτι δίπλα σε ένα βουνό; Και πότε άραγε θα μπορέσω να είμαι σίγουρος; Και πότε άραγε θα νιώσω άνετα να περπατάω στον δρόμο χωρίς να χτυπάει η καρδιά μου στην σκέψη ότι θα χρειαστεί να μιλήσω σε κάποιον που δεν επιθυμώ; Και πότε θα ξεπεράσω τον πραγματικό τρόμο του να μιλάω στο τηλέφωνο με (σχεδόν) αγνώστους; Ή ακόμα, να μιλάω στο τηλέφωνο γενικά;

Είναι πολύ εύκολο να είσαι ανθρωπιστής, με την έννοια του τι σημαίνει να έχεις πίστη και αγάπη για τους άλλους ανθρώπους, φτάνει να μην ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους έναν-έναν προσωπικά, και επίσης κατά προτίμηση, να μην έχουν το τηλέφωνο μου αν γίνεται παρακαλώ.



ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ: Το DOC TV δίνει δύο (2) διπλές προσκλήσεις για τη συναυλία των Σtella + Larry Gus, για το Σάββατο 7 Μαΐου στο Gagarin 205. Μπορείτε να στείλετε e-mail με το ονοματεπώνυμό σας στο [email protected] μέχρι τις 12 το πρωί της Παρασκευής 6 Μαΐου. Θα ειδοποιηθείτε με e-mail την ίδια μέρα.


Ιnfo: Σtella + Larry Gus, 7 Μαΐου, Gagarin 205, Λιοσίων 205, Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ.

εμφάνιση σχολίων