Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Επιτέλους, λίγη συναίνεση

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ ΕΙΔΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΑ ΤΟ RENDITION. ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΖΕΙΣ ΧΥΜΑ ΤΑΙΝΙΕΣ. Χωρίς να είναι κάτι φοβερό, είχε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία. Η ταινία (που όπως βλέπω τώρα βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό) αφηγείται, μεταξύ άλλων, την ιστορία ενός Αιγύπτιου που ζει στην Αμερική τα τελευταία 20 χρόνια και εργάζεται ως χημικός μηχανικός, καλοπληρωμένος και καταξιωμένος. Από ένα λάθος ή τέλος πάντων από μια πληροφορία που έχει η CIA, ο άνθρωπος συλλαμβάνεται μυστικά και μεταφέρεται σε μια άγνωστη φυλακή εκτός ΗΠΑ για ανάκριση. Εκεί υποβάλλεται σε διάφορα βασανιστήρια, δεν ενημερώνεται φυσικά για τίποτα, δεν έχει δικηγόρο ή οποιοδήποτε δικαίωμα, ενώ δεν ενημερώνονται και οι δικοί του. Ο άνθρωπος εξαφανίζεται και απ’ το αεροδρόμιο βρίσκεται ξαφνικά σε ένα μπουντρούμι, όπου αντιμετωπίζει ηλεκτροσόκ, ξύλο και ηλίθιες ερωτήσεις.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΛΕΙΨΟ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟ.  Στο έργο φαίνεται ξεκάθαρα ότι η «υπηρεσία» αντιλαμβάνεται ότι βασανίζει έναν άνθρωπο τυχαία, από μια ανακρίβεια ή μια σύμπτωση, αλλά δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Σε μια σκηνή ο πρωταγωνιστής, που έχει κάποιες ας πούμε ηθικές αναστολές, λέει στον βασανιστή «δεν έχει απαντήσεις να σου δώσει, δεν το βλέπεις;». Ο βασανιστής ψιλοενοχλημένος του απαντάει: «ε, τότε θα γράψεις στην αναφορά σου: δεν έδωσε απαντήσεις».

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 2010 ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΤΗ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ «ΧΟΥΝΤΑ» - «ξέρετε πώς ήταν τότε η χούντα, μη λέτε βλακείες» – «δηλαδή πώς ήταν η χούντα, χούντα σου λέω είναι» - «φαντασιώσεις είναι αυτά, καμία σχέση με χούντα» κ.λπ. κ.λπ. (Θυμάμαι βέβαια τον Ραφαηλίδη που έλεγε ότι η επταετία ήταν της πλάκας. Αφού λοιπόν αυτό ήταν της πλάκας, φαντάσου τι είναι το σημερινό, ούτε καν ανέκδοτο). Αν και βαρετή λοιπόν η συζήτηση περί χούντας ή μη, έχει ένα ενδιαφέρον. Απ’ τις μυστικές φυλακές της CIA ως το Γκουαντάναμο και απ’ τις προληπτικές προσαγωγές μέχρι τους διάφορους αντιτρομοκρατικούς νόμους και τα βασανιστήρια, μπορούμε ίσως να υποψιαστούμε μερικά πράγματα.

ΣΤΗ ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ, ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ΣΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ, ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. Στρατόπεδα συγκέντρωσης υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη. Οι μετανάστες μπαίνουν στον δημόσιο διάλογο μόνο ως «μεταναστευτικό πρόβλημα» που πρέπει να λυθεί. Οπότε, αν είσαι δεξιός τους πνίγεις (ή τους αφήνεις να πνίγονται), αν είσαι κεντρώος τους στοιβάζεις σε στρατόπεδα και αναθέτεις σε ΜΚΟ μια κάποια υλική στήριξη (είσαι και ανθρωπιστής, τί να κάνεις;), αν είσαι αριστερός δυσκολεύεσαι να ψελλίσεις ότι χωράμε όλοι και απλά καταγγέλλεις. Εντωμεταξύ η πολιτισμένη και δημοκρατική συνεργασία των Κρατών έχει λύσεις για το «πρόβλημα».

ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ. ΚΑΤΑ Τ’ ΑΛΛΑ, ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ, να τη σώσουμε απ’ τους αναρχικούς και τους πολέμιους των επενδύσεων και τους απεργούς και όσους ζορίζονται να βολευτούν με ένα μισθό, ένα επίδομα ή την ελπίδα αυτών. Να προφυλάξουμε τη δημοκρατία μας. Να την προστατεύσουμε (τουλάχιστον, αυτό μας λέει ο Βορίδης).

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΔΥΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΗΜΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, όχι μόνο τα αποδέχονται ή συναινούν σε αυτά, αλλά τα θεωρούν και αυτονόητα όπλα που χρησιμοποιούνται κατά των εχθρών της δημοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ότι οι δυτικές κοινωνίες συνεχίζουν να φωνάζουν για την υπεροχή τους, για την αξία της δημοκρατίας, για την Ευρώπη και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πρόβλημα οι επιχειρήσεις σκούπα ή οι βασανισμοί κρατουμένων.

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ (ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ) ΠΛΥΝΤΗΡΙΟΥ και για πιθανές υποψηφιότητες της ΝΔ στο Ευρωκοινοβούλιο (ο γνωστός ακροδεξιός σύμβουλος και φίλος του πρωθυπουργού), σκέφτομαι ότι ίσως αυτή η περίφημη σύγκλιση, η συναίνεση, η συνεννόηση για την οποία μας ζαλίζουν τόσα χρόνια, έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Συζήτησαν οι (εθνικές) δυνάμεις, έγινε η (εθνική) συνεννόηση. Αυτή τη σύγκλιση ζούμε εδώ και δύο χρόνια ας πούμε, όταν λίγο πριν τις εκλογές του ’12, Πιπιλή και Καμίνης (ο κεντρώος, ο σοβαρός, ο κεντροαριστερός, ο ανένταχτος ή ό,τι άλλο τον δηλώνουν οι δημοσιογράφοι σήμερα) έβγαιναν εναλλάξ στα ραδιόφωνα και μιλούσαν για την ανάγκη δημιουργίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Και έλεγαν ότι δεν μπορεί ο κάθε δήμαρχος να διαμαρτύρεται ότι δεν τα θέλει στο δήμο του. Όπως με τα σκουπίδια, έτσι και με τους έγκλειστους μετανάστες, κανείς δεν τους θέλει έξω απ’ την πόρτα του. Εδώ επιτέλους συμφωνούμε. Και ιδού το πρόσωπο της συναίνεσης. Όχι, δεν εννοώ τον Καμίνη. Εννοώ το μεταναστευτικό και τη Βίλα Αμαλίας (για την οποία ο Ρηγόπουλος της Κ γράφει ότι το τηλεοπτικό κοινό τη λέει έτσι, αλλά οι παλιοί Αθηναίοι την ξέρουν ως σχολείο στο οποίο φοίτησαν πολλοί ΕΠΩΝΥΜΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ). Εννοώ τον μαφιόζικο καπιταλισμό και τη λυσσώδη καταστολή. Εννοώ τον φασισμό με ή χωρίς δωρικούς χαιρετισμούς. Το πρόσωπο της (εθνικής) συναίνεσης καθρεφτίζεται στον Κορυδαλλό, στις Σκουριές, στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ, στην Αμυγδαλέζα και πάει λέγοντας.

εμφάνιση σχολίων