Καθώς πλησιάζει η συμπλήρωση των δύο χρόνων από την ζοφερή νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, μερικά από τα θύματα που επέζησαν μιλάνε και πάλι για τις δικές τους καθημερινές τραγωδίες. Ενδεικτικό της αναλγησίας είναι ότι οι τραυματίες και οι οικογένειές τους δεν έχουν λάβει καν ψυχολογική υποστήριξη…
«Στην ελληνική γλώσσα που είναι τόσο πλούσια δεν υπάρχει λέξη για εκείνον που χάνει το παιδί του»
Το τρένο μετέφερε φοιτητές απ΄όλη την Ελλάδα. Όπως λέει και ο τραυματίας, ο Δημ. Κεφαλάς, η μητέρα του έφτασε το επόμενο πρωί από το νησί και είχε την πολυτέλεια να πάρει ένα αεροπλάνο προκειμένου να φτάσει όσο πιο γρήγορα γινόταν για να ψάξει να τον βρει –κι αν κάποιος δεν είχε αυτά τα χρήματα, αναρωτιέται.
Όσοι χρειάστηκαν ειδικές επεμβάσεις και νοσηλείας σε ιδιωτικά νοσοκομεία δεν μπόρεσαν να βασιστούν σε κάποια κρατική βοήθεια, ούτε προθυμοποιήθηκε να τους βοηθήσει η εταιρεία, όπως αποδεικνύεται απ΄ όσα περιγράφει με σαφήνεια η Ντίνα Μαγδαλιανίδη,
Νέα παιδιά, επιζώντες των Τεμπών δίνουν συνεντεύξεις εκ νέου και εξηγούν όχι μόνο ότι δεν έχουν οικονομική βοήθεια ή ηθική συμπαράσταση, αλλά είναι αντιμέτωποι με μια εξωφρενική μοναξιά, με χρέη, με ταλαιπωρημένες οικογένειες, με γονείς που έχουν χάσει τις δουλειές τους μετά από την πολύμηνη περιπέτεια, με πληγές σωματικές και ψυχολογικές. Κάτι που είναι κοινό στις ιστορίες τους είναι πως δεν μπορούν να κοιμηθούν τις νύχτες, έχουν πανικούς ή τρομάζουν με το σκοτάδι.
Ο νεαρός Δημήτρης Κεφαλάς αναγκάζεται να σχολιάσει τη χλεύη και τις κατηγορίες εκείνων που υποστηρίζουν πως τα θύματα συνεχίζουν να ασχολούνται με την υπόθεση γιατί επιδιώκουν να βγάλουν χρήματα. Απαντάει αποστομωτικά: «Εκείνος που χάνει τους γονείς του λέγεται ορφανός, εκείνος που χάνει το σύντροφό του χήρος. Στην ελληνική γλώσσα που είναι τόσο πλούσια δεν υπάρχει λέξη για εκείνον που χάνει το παιδί του».