ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γιώργος Δημητρακόπουλος

ΜΟΥΣΙΚΗ - Τι είναι το «Soundtrack της πόλης» και πως προέκυψε; Σαράντα συνεντεύξεις από τα 7 χρόνια μουσικής φαγούρας στην Athens Voice. Mέσα από μια δεξαμενή 300 ονομάτων που μου είχαν μιλήσει με αφορμή τις εμφανίσεις τους στην Αθήνα ξεκίνησα να κάνω μια λίστα και μου άρεσε. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να τις συγκεντρώσω -μαζί με τις απαντήσεις που δεν χωρούσαν στην εφημερίδα- σε ένα βιβλίο σαν ένα ημερολόγιο των συναυλιών που είδαμε στην Αθήνα, αποτυπώνοντας το στίγμα που άφησε ο κάθε μουσικός στην πόλη.

- Ποιός σου λείπει από αυτό το βιβλίο; Θα ήθελα ονόματα όπως οι Gang of Four που δεν ήρθαν όμως ποτέ και ο

John Lydon που ήρθε σαν Rotten. Kαι Jarvis, εννοείται. Λείπουν ακόμη ονόματα όπως Μadonna, Cohen, Dylan, Βeyonce, Jay Ζ, Rihanna, Bryan Ferry, U2, Aerosmith, Cure αλλά φοβόμουν μήπως δεν πουλήσει μετά.

- Έχεις να μοιραστείς μαζί μας, κάτι που συνέβη και θα μείνει μαζί σου; Ναι, έχασα το υλικό με τη συνέντευξη του John Cale. Βλακεία. Καθαρή. To ότι με τάισε το χέρι που κράταγε τον Gainsbourg, όπως είπε ο Μαχμουντές. Επίσης ότι η Patti Smith έχει μουστάκι και η Birkin αραιά δόντια. Αλλά αυτά τα ξέρατε. Ήταν σουρεάλ που ο RZA στο back stage του Gagarin και στο Ξενοδοχείο Park έκανε κήρυγμα στους εμβρόντητους πιτσιρικάδες για υγιεινή ζωή. Ο τύπος είναι γκούρου. Η Sinatra μου έβαλε τρελό χέρι στην αρχή της κουβέντας, «για τον πατέρα μου θα κάνουμε τη συνέντευξη», για την πρώτη και μοναδική ερώτηση που είχα στο μυαλό μου για τον Frank με σκοπό να τελειώνουμε με αυτό και να πάμε στο δίσκο της. Αλλά μετά γλύκανε και άρχισε να σολάρει. Α, και οι APTBS χάριζαν δίσκους στις γκρούπις. Η Sharon Jones μιλάει πιο γρήγορα κι από τη σκιά της. Η Roisin Murphy είναι ξυνή. Της Robyn της είχε ανοίξει η μύτη την ώρα της συνέντευξης. Λογικό. Έμενε στο Fresh στη Σοφοκλέους, η Madonna στο Grande Bretagne και σε όλη τη διάρκεια της περιοδείας δεν της είχε μιλήσει ποτέ. Λέμε τώρα.

- Με ποιόν ένιωσες πιο οικεία από όλους αυτούς τους ανθρώπους; Με την Patti Smith, τον Herbie Hancock, τον Robert Wyatt, τον Thurston Moore, την Laetitia των Stereolab, την Jane Birkin, τη Siouxsie, τον RZA. Όσο πιο σημαντικοί είναι οι μουσικοί τόσο πιο ανοιχτοί και κουλ είναι.

- Πως επέλεξες τις προσωπικότητες που προλογίζουν τις συνεντεύξεις σου; Μετά από ένα σημείο ήταν λίγο σαν ένα παζλ που έπρεπε να λυθεί. Με κομμάτια συνδυασμένα με ιδανικό τρόπο. Έπρεπε να μαντέψω ποια γκρουπ ή καλλιτέχνες από αυτά που επέλεξα ταίριαζαν στην αισθητική των φίλων, συνεργατών, ραδιοφωνικών παραγωγών, σκηνοθετών, χορογράφων και μουσικών που θα πρότεινα τους προλόγους. Από τα κείμενα που ερχόντουσαν έβλεπα ότι τα ζευγάρια που έβγαιναν ήταν τέλεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπήρχε μέχρι και προσωπική σχέση και σε κάθε περίπτωση ένα είδος κολλήματος. Ήταν μεγάλη τύχη η συνέντευξη με τον CEO της Blue Note που προλόγισε τον Herbie Hancock με αφορμή την έκθεση στο Μέγαρο ενώ όταν ήρθε το mail από τον Zaremba με τον πρόλογο για τους Last Drive μετά από 96 υπενθυμίσεις μου, μόνο βεγγαλικά δεν άνοιξα.

- Τι είναι οι NO!; Ένα σκοτεινό disco πάρτι που δυσκολεύεται να κοινωνικοποιηθεί. Ξεκίνησε σε ένα πάρτι στο Loop του πατερούλη Μανώλη όπου γνώρισα τον Πέτρο ως guest κι αυτόν του DJ Lo Fi. Mόλις έβαλε το Compulsion του Joe Crow κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Σε χρόνο dt κολλήσαμε και στήσαμε στα τέλη του 2009 στο basement του Βios το πρώτο NO! πάρτι με τίτλο Disco Sauvage, με παράλληλη προβολή ταινιών όπως το Daisies και το Les Vampires ενώ στην πορεία προέκυψε και το γαλλικό σπικάζ από το γαλλοθρεμένο μουρλοκομείο που λέγεται Σάντρα και δουλεύαμε μαζί στην Voice. Moυσικά απλώς ενώσαμε τις έμμονες μας για το coldwave, το minimal wave, το italo, το γαλλικό electro, τους Ιtalians, τα σπασίματα με soundtracks και ολιγόλεπτα post punk. To μότο μας είναι πια: «είμαστε αποτυχημένοι, δεν αξίζουμε μια, είμαστε ελεύθεροι».

- Οι φίλοι σε φωνάζουν Bauhaus, τι σημαίνει; Παιδικά μουσικά τραύματα. Στο σχολείο στο Πρώτο Αμαρουσίου με φώναζαν PiL και Βauhaus. Τους είχα δει στα 14 στο Sporting και την άκουσα. Νομίζω είναι το μόνο γκρουπ που δεν θα βαρεθώ να ακούω ποτέ γιατί με τη νοσταλγία δεν έχω και καλές σχέσεις. Χώρια το όνομά τους. Κόλλημα.

- Πήγαινε μας πίσω στον εφηβικό πλανήτη σου… Μεγάλωσα έξω από το Μαρούσι πολύ κοντά στην Κηφισιάς, προ Βωβού, όταν ακόμη γυρνούσαμε από το σταθμό που συχνάζαμε και διασχίζαμε την κατασκότεινη και καθόλου πεζοδρομημένη Δήμητρος τότε. Εκεί σε μία στοά υπήρχε ένα πολύ ενημερωμένο δισκάδικο, το Go In, που έφερνε τα νέα indie πράγματα και ήταν λίγο σαν τα δικό μας Pop Eleven. Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που έσκασε το πρώτο Smiths ή το Album των PiL. Tότε για να ανακαλύψεις ένα γκρουπ έπρεπε να το αγοράσεις. Πήγαινα σε ένα περίπτερο στην Κηφισιάς που έφερνε ξένο τύπο για NME και Μelody Maker και σε δισκάδικα στην Αθήνα όπως το Happening, το Δισκάδικο της Αθηνάς, το δισκοπωλείο του Παρά Πέντε, το Art Nouveau και το Jazz Rock. Συναυλίες ασταμάτητα Ρόδον και ταινίες στο Ελυζέ, στο Έλλη, θυμάμαι το Stranger Than Paradise το είχα δει δυο μέρες σερί και τα αφιερώματα σε Παλλάς και Άλφαβιλ. Εξάρχεια έπαιζε πολύ Πήγασος και Εναλλάξ αλλά ήταν και η εποχή του Memfis και του Νο Νame. Aλλά επειδή λέω πολλές άγνωστες λέξεις πρέπει μάλλον να σταματήσω. Α, και ραδιόφωνο Δασκαλόπουλος, Ζήλος, Φράγκος, Κατσούρης και Βακαλόπουλος στο φουλ. Σταμάτησα.

- Ποια είναι η πιο υπερτιμημένη και ποια η πιο υποτιμημένη αξία στη μουσική σήμερα; Υπερτιμημένη είναι η πρωταρχική σημασία που δίνεται στο DIY που υπάρχει από το post-punk του ‘79 σαν να το ανακαλύψαμε τώρα. Υπερτιμημένο αλλά πραγματικά καινούργιο είναι το dubstep. Υπερτιμημένα είναι όλα τα γκρουπ που κάνουν cut paste από ονόματα του παρελθόντος. Η ελληνικά αλτερνατίβα. Οι hipsters που με δύο υποδείξεις από το ΥouΤube έχουν κάνει το γύρο του μουσικού κόσμου σε 80 κλικ. Η ποπ. Υποτιμημένα είναι όλα τα ονόματα με ακαθόριστο ήχο, η ποπ και η Αλέκα Κανελλίδου.

- Downloading; Ή τι; Down with loading και βινύλια. Σκέπτεσαι τίποτε καλύτερο; Στους περισσότερες δίσκους παίρνεις και κωδικούς για νόμιμο downloading. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει πάντως να έχεις εκατό χιλιάδες τέρα άυλης και συμπιεσμένης μουσικής και να ακούς όλη την ώρα Radiohead και Pink Floyd.

-Πως ακούς συνήθως μουσική; Μόνος; Με παρέα; Παρέα με την καφείνη; Στο σπίτι ασταμάτητα. Του την αφήνω και όταν φεύγω, για παρέα. Τα βινύλια στο στερεοφωνικό και τα mp3 στο Μac ΟS X. Non stop πάντως. Στο δρόμο με ακουστικά και στο γραφείο ακουστικά. Στο αυτοκίνητο κασέτες με εκπομπές John Peel και Gilles Peterson. Brand nu, you’re retro.

- Ησυχία ή θόρυβος; Απόλυτη ησυχία για να ακούω το μελωδικό θόρυβο. Μy Bloody Valentine, Jesus and Mary Chain, Crystal Stilts και δεν συμμαζεύεται.

- Τι θεωρείς νέο και ενδιαφέρον στην Αθήνα αυτή τη στιγμή; Οι δρασεινίστας και οι ποδηλατοδρομίες δεν με ψήνουν. Μου αρέσει το kool των σκειτάδων, οι πιτσιρικάδες που παίζουν μουσική χωρίς να το παίζουν ξερόλες, και η εξαιρετικά αργή όμως υποχώρηση της εξατομίκευσης, του ωχαδελφισμού και του κυνικού ρεαλισμού. Όσο πιο γρήγορα σπάσει ο τομαρισμός και το εγώ κοιτάω την οικογένειά μου και την τσέπη μου τόσο το καλύτερο. Η κρίση δυστυχώς κάνει τους ανθρώπους ακόμη πιο φοβισμένους και κλειστούς απέναντι στους άλλους και τις προθέσεις τους. Δεν θα τα πάρεις μαζί σου κακομοίρη.

- Το σχέδιο απόδρασής σου από όλα αυτά που ζούμε; Αφού διώχνω κάθε μέρα τη σκέψη να φύγω από αυτήν την χαοτική μαύρη τρύπα το έχω γυρίσει στην παλαβή. Κάνεις και τους άλλους να ανησυχούν.

- Καλή ημέρα είναι… Κάθε μέρα που δεν διπλώνει το φίλτρο στην καφετιέρα το πρωί, που δεν με παίρνει τηλέφωνο η first call και δεν με τσιτώνει η αγένεια, ο κομπασμός, η μεγαλομανία. Και η βλακεία. Δηλαδή σπάνια.


Info: Γιώργος Δημητρακόπουλος, Το Soundtrack της πόλης (εκδ. Athens Voice Books)

εμφάνιση σχολίων