Το πρόσφατο τεύχος με τίτλο Shit: A survival guide ασχολείται με το θέμα ταμπού των περιττωμάτων και εξηγεί γιατί πρέπει να πάρουμε το θέμα στα σοβαρά.
Σήμερα τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχουν τουαλέτα. Ολόκληροι πληθυσμοί από τη Βολιβία έως το Μπανγκλαντές χρησιμοποιούν την άκρη του δρόμου ή τα χωράφια,
μολύνοντας έτσι πηγές νερού και τροφής.
Η διάρροια προέρχεται κατά 90% από μολυσμένο φαγητό και νερό ή από κακή υγιεινή.
Παρότι είναι ένας απλός ιός, κάθε χρόνο σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από όσους το AIDS, η ελονοσία και η φυματίωση μαζί. Εκτός όμως από όπλο «μαζικής καταστροφής» και εφιάλτης βιολογικής ρύπανσης, τα περιττώματα αποτελούν καύσιμο και λίπασμα. Είναι η πιο υποτιμημένη πηγή ενέργειας στην κόσμο που μπορεί και γι’ αυτό να σώσει ανθρώπινες ζωές. Χρησιμοποιούνται λοιπόν για την παραγωγή καυσίμου (στις φυλακές της Ρουάντα) αλλά και για τη θεραπεία από συγκεκριμένα βακτήρια (στη Νέα Υόρκη).
Κι άλλα θέματα καλύπτονται στο ρεπορτάζ:
από τη βιομηχανία χαρτιού υγείας έως τις αυτοσχέδιες τουαλέτες της Νέας Ζηλανδίας -στο Christchurch οι τουαλέτες καταστράφηκαν πέρυσι μετά από ένα μεγάλο σεισμό. Οι κάτοικοι αξιοποίησαν τη φαντασία τους και δημιούργησαν δικές τους
αυτοσχέδιες τουαλέτες.
Το θέμα της δημόσιας τουαλέτας στη δύση δεν θίγεται ιδιαίτερα, παρ’ όλα αυτά αποτελεί σύγχρονο θέμα: από το Λονδίνο που δεν έχει χρήματα να συντηρήσει τα παλιά της WC, έως εκείνες με τον κερματοδέκτη στο Παρίσι ή τις «τουαλέτες με απόδειξη» των φαστ-φουντ.
Ο δημόσιος χώρος δεν προβλέπει πλέον ελεύθερους χώρους για τους άστεγους, τους άπορους ή ακόμα και για τους… άνεργους Αγανακτισμένους.