Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Γεια σου ανθρωπάκo

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ. ΒΛΕΠΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΩΣ ΚΛΕΙΝΕΙΣ τα μάτια συχνά. Και τα δύο μαζί. Σφιχτά. Κοιμάσαι, ή δεν θέλεις κάτι να δεις; Ή μήπως και τα δύο; Γεια σου ανθρωπάκο. Βλέπω ξεχνάς εύκολα. Και ποιος είσαι και από πού έρχεσαι. Βολεύει, ή οι μνήμες δεν πιάνουν τόπο στου νου σου την πατρίδα; Γεια σου ανθρωπάκο. Βλέπω φεύγεις στα δύσκολα αμέσως. Τρέχεις σπίτι σου να κλειδωθείς.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ. ΒΛΕΠΩ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΟΝΟΜΑ. Έχεις γίνει ένας με όλους. Βλέπω δεν αντιδράς. Βαριέσαι να προσπαθήσεις, ή προσπαθείς μόνο για σένα;

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ. ΒΛΕΠΩ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΠΙΑ. Είναι τόσο ακριβά τα όνειρα, ή ακόμα θρηνείς τα προηγούμενα; Βλέπω δεν ψάχνεις να μάθεις την αλήθεια, σου αρκεί η μισή. Βλέπω δεν αντέχεις την ασχήμια του κόσμου. Βλέπω πιστεύεις όχι στα μάτια σου, όχι στα αυτιά σου, αλλά σε ό,τι σου πετάνε κι έχει το πιο ωραίο αμπαλάζ. Βλέπω πως δεν με βλέπεις. Βλέπω πως δεν με ξέρεις. Βλέπω πως γουστάρεις να κοιτάς τον κόσμο από κλειδαρότρυπες. Βλέπω πως με φοβάσαι. Βλέπω πως δεν με πιστεύεις. Βλέπω πως σου φταίνε πάντα άλλοι. Βλέπω πως με συζητάς αλλά δεν με κοιτάς. Βλέπω πως με αποφεύγεις. Βλέπω πως δεν σε κοιτάς στον καθρέφτη ολόκληρο. Βλέπω πως είσαι μόνος μέσα σε πολλούς. Βλέπω να κοιτάς αν τα ρούχα σου ταιριάζουν, αν τα λόγια σου δεν θίγουν, αν οι πράξεις σου δεν παρεξηγούνται. Βλέπω να ντύνεσαι με ό,τι σε κρατά μακριά από ό,τι δεν αντέχεις. Ιδεολογίες, κόμματα, θρησκείες, διαφωνίες, συμφέροντα. Αυτά αναπαράγεις, με αυτά ποτίζεις την ψυχή σου, το μυαλό σου, το είναι σου. Με αυτά χοντραίνεις την πέτσα σου για να μη νιώθεις.

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ. ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ στον φόβο σου θα αμπαρώσεις και την τελευταία κλειδαριά και θα αισθανθείς εκεί ασφαλής. Ασφαλής μέσα στον φόβο. Θα κάνεις τα χέρια και τα λόγια σου όπλα και πυρομαχικά σε κάθε τι διαφορετικό για να προστατευτείς. Θα δεις τα αδέλφια σου, εχθρούς, θα δεις τους γύρω σου στρατόπεδα, θα μοιάζουν όλα πόλεμος. Θα αρματωθείς με ημιμάθεια, με επιλεκτικές ευαισθησίες, με άρνηση, με θυμό, με θλίψη, με το παράλογο που μοιάζει πια λογικό. Θα ζαλωθείς με τρόμο, με ασπίδα το τεράστιο εγώ σου, με κράνος ανθρωπόμετρα για την αξία της ζωής ανά περιοχή του πλανήτη, θα κάνεις καθιστός στα ζεστά, στα φοβικά «ασφαλή» σου, δηλώσεις βαρύγδουπες στο όνομα της δημοκρατίας, με όποιο ορισμό θες εσύ να της δώσεις, ή σε συμφέρει να της δώσεις. Θα κάνεις αυτό που δεν θες να σου κάνουν. Θα τιμωρήσεις χωρίς έλεος. Θα βάλεις ταμπέλες. Θα υποδείξεις συμπεριφορές. Θα εφεύρεις αντίποινα. Θα χτυπάς όποιον σε χτυπά. Θα χτυπάς τυφλά, αέναα μέχρι να τυφλωθείς. Θα στοχεύσεις, θα εκτοξεύσεις πυρ, θα βαφτίσεις την πρόθεση, κοινό καλό, θα ξεπλύνεις τη συνείδησή σου, θα πείσεις και τον διπλανό σου να κάνει το ίδιο και έτσι θα νιώσεις καλύτερα.

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ πως δεν υπάρχω. Θα κοροϊδέψεις όποιους με πιστεύουν. Θα με χλευάσεις, θα με μειώσεις, θα με αποδομήσεις, θα με αποκαθηλώσεις, θα με σταυρώσεις, θα με ξεφτιλίσεις για ό,τι είμαι και ό,τι εκπροσωπώ.

ΚΙ ΕΓΩ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΘΑ ΣΕ ΚΟΙΤΩ. Θα σε παρατηρώ. Θα κρύβομαι να μη με δεις. Θα σε διαβάζω, θα σε ακούω σιωπηλά. Κι όταν πια θα έχεις βουτήξει ολόκληρος στην τρέλα, ανθρωπάκο, θα έρθει η ώρα να γνωριστούμε εμείς οι δύο. Κι όμως εγώ τότε δεν θα σε κρίνω. Δεν θα σε στήσω στον τοίχο. Θα είμαι εκεί να σε τραβήξω από αυτόν. Όπου και σε ό,τι κι αν πιστεύεις. Όπως κι αν μοιάζεις, όπως κι αν φαίνεσαι. Ό,τι κι αν θέλεις να μου δώσεις, ό,τι κι αν δεν έχεις να μου δώσεις, ό,τι κι αν θέλεις να μου πάρεις, ό,τι κι αν μου έχεις ήδη πάρει, ό,τι κι αν θες να μου επιβάλεις.

ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΘΕΟ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ, όπου κι αν εναποθέτεις τις ελπίδες σου. Με όσο φόβο κι αν έχεις, με όσο μίσος κι αν έχεις, θα έρχομαι προς τα σένα. Με όσα όπλα κι αν κουβαλάς, θα περπατώ προς τα σένα. Με ό,τι κι αν με χτυπήσεις, θα συνεχίσω να έρχομαι προς εσένα. Κι αν πέσω κι αν με ρίξεις, θα παλεύω να φτάσω σε σένα. Θα σου μιλάω με φωνή καθαρή, με λόγο ευθύ, θα σου δείχνω γύρω μας το χάος, μα θα είμαστε εγώ κι εσύ μοναχά. Κι αν με βρίσεις, θα σου στέλνω φιλιά. Κι αν με απειλήσεις, θα σε πάρω αγκαλιά. Κι όσο μου μιλάς για θεό, εγώ δεν θα έχω θεό. Κι όσο κι αν απομακρυνθείς, θα συνεχίσω να τρέχω σε σένα.

ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΦΤΑΣΩ, ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΛΑΒΩΜΕΝΟΙ κι οι δυο απ’ όσα μας χωρίζουν, θα απλώσω το χέρι. Κι αν το τραβήξεις, θα το απλώσω πάλι. Θα το απλώνω όσο χρειαστεί, όσο κι αν κουραστώ, όσο χρόνο κι αν μου πάρει για να στο πιάσω γερά. Και θα σου δείξω λουλούδια να ανθίζουν στο μπετό. Και θα σου μάθω από την αρχή πως τα αντίθετα και τα διαφορετικά ταιριάζουν. Και δεν θα έρθω να σου πω εγώ το σωστό, αλλά να το φτιάξουμε μαζί το σωστό. Και θα σου εξηγήσω πόσος χώρος υπάρχει για σένα, για μένα, για κάτι πιο δυνατό από εμάς που λέγεται ζωή.

ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΟΥΛΩΣΩ ΠΛΗΓΕΣ, ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΑΤΡΕΨΩ συνειδήσεις, και θα σε προστατέψω απ’ όσους θέλουν να σε κατασπαράξουν, και θα γίνω καταφύγιο να κρυφτείς και μαντήλι να σου σφουγγίσω τον ιδρώτα, και φάρμακο να σε γιατρέψω, και ομπρέλα να μη βραχείς, και στεγνό ρούχο να ζεσταθείς, και φαγητό να τραφείς, και καθαρό νερό να πιεις, και χαμόγελο για να γελάσεις, και θα γίνω ησυχία για να κοιμηθείς, και θα γίνω κλουβί για τα άγρια μέσα σου, και αλήθεια για να πειστείς, και θα γίνω προσπάθεια για να σταθείς, και θα γίνω γνώση, και θα γίνω βοήθεια, και θα γίνω ώμος για να πιαστείς, και θα γίνω πατρίδα να βρεις σπίτι, και θα γίνω μάνα σου και αδελφή σου και οικογένειά σου και φίλη σου, και θα γίνω μια υποψία στο μυαλό σου, μήπως ο κόσμος μπορεί κι αλλιώς, και θα σου κάνω τον φόβο δύναμη, και το αδύνατο πραγματικότητα, και δεν θα έχεις πια υποκοριστικά, άνθρωπε.

ΚΑΙ ΑΝ ΠΟΤΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ στα μάτια, κι αν ποτέ βρεις μιλιά να αρθρώσεις και δύναμη να σταθείς και με ρωτήσεις πώς με λένε κι από πού έρχομαι, θα σου πω πως ούτε όνομα ούτε πατρίδα έχω σ’ αυτή την ανθρωπότητα. Αλλά οι φίλοι με φωνάζουν ελπίδα.

Πηγή: Φωτεινή Γαϊτανλή
 

εμφάνιση σχολίων