Μίλερ: Πώς γεννιέται Α' ΠΡΟΣΩΠΟ το μίσος

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΕ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ να δείξω ότι η βία που ασκείται στα παιδιά γίνεται μπούμερανγκ για την κοινωνία. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα όταν έθεσα το ερώτημα του από πού προέρχεται το μίσος, πώς γεννιέται.

ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΛΙΝΟΥΝ προς την ακραία βία και κάποιοι άλλοι όχι. Μόνον όταν διερεύνησα διεξοδικά τις παιδικές ηλικίες δικτατόρων και κατά συρροήν δολοφόνων, άρχισα να καταλαβαίνω. Γιατί όλοι τους στην παιδική ηλικία εκτέθηκαν σε αδιανόητα φρικτά βιώματα, τα οποία αρνήθηκαν ολωσδιόλου. Αυτή η άρνηση ήταν, κατά την άποψή μου, που τους οδήγησε σε πράξεις εκδίκησης όταν ήταν ενήλικοι. Ένα παιδί που έχει υποστεί σωματική τιμωρία και ταπείνωση στο όνομα της ανατροφής αφομοιώνει από πολύ μικρό τη γλώσσα της βίας και της υποκρισίας και την κατανοεί ως το μοναδικό αποτελεσματικό μέσο επικοινωνίας.

ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΔΙΑΣΑΦΗΝΙΣΩ, με βάση τα παραδείγματα του Χίτλερ και του Στάλιν, πώς μπορεί να επιδράσει η παιδική κακοποίηση στην κοινωνία, πολλοί άνθρωποι μου αντέτειναν ότι και οι ίδιοι είχαν συχνά φάει ξύλο και παρ' όλα αυτά δεν έγιναν εγκληματίες.

ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΡΩΤΟΥΣΑ ΓΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ της παιδικής τους ηλικίας, αποδεικνυόταν ότι κατά κανόνα υπήρχε τουλάχιστον ένα πρόσωπο που, ναι μεν δεν προστάτευε το παιδί από την κακοποίηση, αλλά του έδειχνε συμπάθεια ή ακόμη και αγάπη. Αυτό το πρόσωπο -ο «μάρτυρας-αρωγός», όπως το ονομάζω»- υπήρχε, μεταξύ άλλων, στη ζωή του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος λέγεται πως είχε έναν εξαιρετικά βίαιο πατέρα αλλά μια στοργική μητέρα. Εκείνη μετέδωσε στον γιο της τη γνώση για την ύπαρξη της αγάπης, χωρίς την οποία τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι θα ήταν αδιανόητα.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΕΙ σωματική τιμωρία στο παρελθόν υπάρχουν και εκείνα που ήδη στην παιδική τους ηλικία ή στη μετέπειτα ζωή τους δεν συνάντησαν μόνο πρόσωπα που τους βοήθησαν, δίχως να το συνειδητοποιούν, αλλά και «ενήμερους μάρτυρες», ανθρώπους δηλαδή που εν γνώσει τους τα συνέδραμαν να αναγνωρίσουν το άδικο που βίωσαν και να εκφράσουν τη θλίψη τους για αυτό που τους είχε συμβεί. Αυτά τα παιδιά δεν εξελίχτηκαν φυσικά σε βίαιες εγκληματικές προσωπικότητες. Ήταν σε θέση να νιώσουν συναισθήματα και να δράσουν συνειδητά.

ΟΠΟΙΟΣ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος με το ανεξήγητο φαινόμενο γονείς να κακοποιούν ή να παραμελούν τα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο που υπέστησαν την κακοποίηση και την παραμέληση οι ίδιοι ως παιδιά. Όμως, ως ενήλικοι δεν θυμούνται πια τι υπέφεραν.

«ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΜΙΣΟΣ; Στα δικά μου μάτια είναι μια πιθανή συνέπεια της οργής και της απόγνωσης του παιδιού, το οποίο παραμελήθηκε ήδη κατά το προγλωσσικό στάδιο.

ΟΣΟ Ο ΘΥΜΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΟΝΙΟ παραμένει ασυνείδητος και απωθημένος, δεν μπορεί να σβήσει. Μπορεί μόνο να μετατεθεί σε αποδιοπομπαίους τράγους, στα ίδια τα παιδιά αυτού που τον νιώθει ή σε υποτιθέμενους εχθρούς.

ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΩΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ο θυμός που έχει μετεξελιχθεί σε μίσος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, γιατί είναι ανίκητος και υπερβαίνει κάθε ηθική επιταγή.


Αποσπάσματα από το βιβλίο της Άλις Μίλερ, Δρόμοι της ζωής. Πώς οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας επηρεάζουν τη μετέπειτα ζωή μας: Έξι ιστορίες, μετάφραση: Πελαγία Τσινάρη, εκδ. Ροές.

Η Άλις Μίλερ (2 Ιανουαρίου 1923 - 14 Απριλίου 2010) ήταν Ελβετίδα ψυχολόγος και συγγραφέας. Το βιβλίο της το Τραύμα του Προικισμένου Παιδιού έγινε μπεστ σέλερ με την αγγλική του έκδοση το 1981. Οι απόψεις της σχετικά με τις συνέπειες της κακοποίησης των παιδιών είχαν ιδιαίτερη επιρροή. Στα βιβλία της αναλύει εκτενώς το μοντέλο τραύματος της παιδικής ηλικίας που ακολουθεί τον άνθρωπο μέχρι την ενήλικη ζωή του, αλλά και τις δηλητηριώδεις παιδαγωγικές μεθόδους.​

Πηγή: Tvxs


Διαβάστε επίσης:
Μίλερ: Αλήθεια και «ενηλικίωση»
 

εμφάνιση σχολίων