O αντιεξουσιαστής και Α' ΠΡΟΣΩΠΟ η κοινωνία

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Όσοι διαμαρτύρονται συγκεντρωμένοι σε δημόσιο χώρο οφείλουν να γνωρίζουν βαθιά τον λόγο διαμαρτυρίας τους και επίσης να είναι σε θέση να πείσουν την κοινωνία ότι έχουν κάποιο δίκιο. Εάν όλη σου η γνώση βασίζεται στην αμαύρωση αδριάντων που συμβολίζουν την εξέγερση, την ποίηση και την ελευθερία, τότε κάτι δεν πάει καλά με τα κίνητρά σου, δείχνεις να μισείς ή να αδιαφορείς για τον πολιτισμό σου, την παράδοσή σου, με τους ποιητές και τους επαναστάτες, τους κύριους δηλαδή εκφραστές της όντως αντιεξουσιαστικής (σ)τάσης της κοινωνίας.

Λες ότι πρέπει να καταστραφεί ό,τι έχει ώς τώρα δημιουργηθεί; Προκαλείς τάχα τον κομφορμισμό όλων ημών; Την πίστη μας σε κατασκευασμένα είδωλα; Καταγγέλλεις μήπως τη φτωχή αισθητική μας και το ότι προσκυνάμε τα αγάλματα και την ύλη; Νομίζεις -επειδή το διάβασες (χωρίς να το εγκολπωθείς) σε κάποια αναρχικά βιβλία- ότι η καταστροφή είναι δημιουργία; Θεωρείς ότι η κοινωνία άπασα συγκροτείται μόνο από μαλάκες;

Πιθανώς να ’χεις δίκιο, αγνοείς όμως ότι είσαι μέλος μιας κοινωνίας η οποία σπαράσσεται από ανισότητες και αδικίες, από αποκλεισμούς και βασανιστήρια εναντίον πολλών μελών της. Ο Κωστής Παλαμάς και ο Ρήγας Φεραίος δεν είναι απλές ιστορικές προσωπικότητες· είναι ονόματα-σύμβολα του ελληνισμού και των αγώνων που έχει διεξαγάγει διεκδικώντας το αυτεξούσιό του, τη γλώσσα του, το ήθος του, τη συνάφειά του με την οικουμενικότητα. Μη στρέφεις λοιπόν την πλάτη σου στα κοινωνικά στρώματα, στους προγόνους, στο αίμα, στην αισθητική, στην επανάσταση. Προκαλείς σύγκρυο στον ορθολογισμό αλλά και στο συναίσθημα, στην ίδια σου την αναρχία την οποία, απ’ ό,τι δείχνεις, ουδόλως έχεις προσεγγίσει πολιτικά-κοινωνικά-πολιτισμικά.

Ο αναρχικός άνθρωπος είναι κομμάτι της κοινωνίας, νοιάζεται γι’ αυτήν, παλεύει για τη συνοχή της, τη βελτίωσή της, την αναβάθμισή της, προσπαθεί για τη δημοκρατία εντός της πρωτίστως· δεν την περιφρονεί, δεν θίγει το σώμα της και το πνεύμα της, υπερασπίζεται την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της, ενισχύει ό,τι τη συνέχει. Μόνο μέσα από τη συνοχή της μπορεί κάποτε να αμφισβητήσει, να οργανωθεί, να εξεγερθεί. Η κοινωνία αγαπά τους αγωνιστές, τους ποιητές· τους τιμά γιατί παίρνει θάρρος και κουράγιο από την ύπαρξή τους σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη. Δεν μπορείς εσύ λοιπόν να βεβηλώνεις την αξιοπρέπειά της, τα σύμβολά της, το σθένος της.

Αν αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις πεποιθήσεις σου, για το είναι σου, κάπου αλλού πρέπει να ψάξεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, την πολιτική σου παρέμβαση, τις ορμόνες σου. Αμαυρώνουν τα σύμβολα της κοινωνίας οι εχθροί της ζωής, οι φίλοι του θανάτου, δηλαδή οι φασίστες. Δώσε μας την ευκαιρία, τη δυνατότητα, κάνε μας τη χάρη, όπως θες έκλαβέ το, να μπορούμε να συζητούμε, να προβληματιζόμαστε, να αγαπιόμαστε.

Η εξουσία είναι (και) αλλού, όχι μόνο στο κράτος-τέρας. Ο αντιεξουσιαστής είναι ένας εξεγερμένος, όχι ένας μηδενιστής· φιλόβιος, όχι φιλοθάνατος.


Ο Γιώργος Σταματόπουλος γεννήθηκε στο Κεφαλάρι Κορινθίας το 1956. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στην Ελευθεροτυπία ως δημοσιογράφος ενώ αρθρογραφεί στην Εφημερίδα των Συντακτών όπου και δημοσιεύθηκε αυτό το κείμενο.

εμφάνιση σχολίων