Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ FLOW: Η ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ: Οι περιπέτειες μιας μαύρης γάτας και της παρέας της, σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο που κατοικείται μόνο από ζώα. 
 
Έχοντας εντυπωσιάσει με την άπαιχτη στη χώρα μας δουλειά του «Away» το 2019, ο Λετονός animator Γκιντς Ζιλμπαλόντις, επανέρχεται στην μικρού μήκους ταινία του «Aqua» (2012) και στην γατούλα ηρωίδα της, της οποίας οι περιπέτειες επεκτείνονται από τα 7, στα 85 λεπτά εικαστικής μαγείας. Καθώς το νερό κατακλύζει τα πάντα, αναγκάζοντας όλα τα πλάσματα να αναζητήσουν καταφύγιο όλο και σε πιο μεγάλο υψόμετρο, η γατούλα αναγκάζεται να ταξιδέψει πάνω σε μια βάρκα παρέα με ένα λαμπραντόρ, έναν υδρόχοιρο, έναν λεμούριο και ένα μεγαλόσωμο πτηνό το οποίο στα Αγγλικά ονομάζεται secretary bird. Είναι αυτό το πτηνό που για κάποιο λόγο συμπαθεί την γάτα, την υπερασπίζεται απέναντι στο κοπάδι του όταν της επιτίθεται και αποφασίζει να την ακολουθήσει, αντί να φύγει με τους δικούς του. 
 
Αντιπροσωπεύοντας την μικρογραφία μιας κοινωνίας, το κάθε μέλος της ομάδας του οποίου ο χαρακτήρας είναι διακριτός, χωρίς καν την χρήση διαλόγων ή την ανθρωποποίηση τους -στοιχείο που χαρακτηρίζει συνήθως τις ιστορίες τέτοιου είδους- τα διαφορετικά πλάσματα θα πρέπει να βρουν τρόπους να συνεργαστούν, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. 
 
Χωρίς να φωνάζει το οικολογικό της μήνυμα, η φουτουριστική δημιουργία του Ζιλμπαλόντις από την οποία οι άνθρωποι έχουν ήδη «εξαφανιστεί», μας προτείνει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας (η γάτα και τα υπόλοιπα πλάσματα, σε διακριτές στιγμές της πλοκής, αντικρίζουν το είδωλό τους, στο νερό ή στον καθρέφτη), να συνεργαστούμε, όσο διαφορετικοί και αν είμαστε μεταξύ μας για ένα κοινό στόχο, αλλά και να τολμήσουμε να αφήσουμε το «κοπάδι» των ομοίων μας, όταν χρειαστεί να ακολουθήσουμε την καρδιά μας και το ένστικτό μας. 
 
Το κάνει με τον πιο όμορφο, συναρπαστικό και ανεπιτήδευτο τρόπο, με εικόνες που ξεχειλίζουν από ομορφιά και φαντασία, απίστευτα πλαστικές εικαστικές συνθέσεις και υπέροχη, βραβευμένη στο Annecy, μουσική την οποία υπογράφει ο δημιουργός, μαζί με τον Ρίχαρντς Ζαλιούπε. 
 
Χρυσή Αθηνά και Βραβείο Κοινού στις 30ες Νύχτες Πρεμιέρας. Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων. Υποψήφια για 2 BAFTA και για Όσκαρ διεθνούς ταινίας και κινουμένων σχεδίων.
 
info: Flow: Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό (Flow). Κινούμενα Σχέδια. Λετονία, Βέλγιο, Γαλλία, 2024. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία-φωτογραφία-μοντάζ:  Γκιντς Ζιλμπαλόντις. Σενάριο:  Γκιντς Ζιλμπαλόντις, Ματίς Κάζα. Μουσική: Γκιντς Ζιλμπαλόντις, Ρίχαρντς Ζαλιούπε. Διανομή: Cinobo. 
 

 
 
ΑΠΡΙΛΗΣ: Η υπόθεση αφορά μια γυναικολόγο η οποία ελέγχεται από τη διεύθυνση του νοσοκομείου της για πιθανόν ευθύνες της στη γέννηση ενός νεκρού εμβρύου. Η Νίνα είναι εξειδικευμένη μαιευτήρας σε κλινική της ανατολικής Γεωργίας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατηγορία του ιατρικού λάθους μετά από έναν δύσκολο τοκετό και τον θάνατο του βρέφους, καθώς είναι γνωστό στον κύκλο του ιδρύματος, ότι η Νίνα παρέχει αντισυλληπτικά χάπια στα κρυφά και ότι πραγματοποιεί παράνομες εκτρώσεις σε γυναίκες της τριγύρω επαρχίας. Ο συντετριμμένος πατέρας του μωρού απαιτεί τη διεξαγωγή ειδικής έρευνας, υποπτευόμενος ότι ο θάνατος του παιδιού δεν ήταν τελικά τυχαίος. Η έρευνα που ακολουθεί, απειλεί να καταστρέψει επαγγελματικά τη Νίνα - το μόνο που φαίνεται να δίνει νόημα στη ζωή της.
 
Για τον «Απρίλη», τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της μετά το βραβευμένο «Εν Αρχή» (Beginning), του 2020 που είδαμε τον περασμένο Νοέμβριο, η Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι πέρασε πολλούς μήνες παρατηρώντας τη δουλειά των γιατρών σε μαιευτήριο, καθώς και τις ζωές γυναικών των γύρω αγροτικών περιοχών. Με τον τρόπο αυτό, μπόρεσε να θεμελιώσει την ιστορία της σε ρεαλιστικές λεπτομέρειες, οι οποίες ζωντάνεψαν χάρη και στις εντατικές διαδικασίες προβών, με ένα καστ που περιλαμβάνει και πάλι καταξιωμένους Γεωργιανούς ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου δίπλα στους ερασιτέχνες ηθοποιούς.
 
Πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία, η οποία βυθίζει τον θεατή σε μια υποβόσκουσα αίσθηση απειλής και σε μια δυσοίωνη πραγματικότητα που καθορίζεται απόλυτα από την πατριαρχική παράδοση. Όπως και στο «Εν Αρχή», το ύφος παραπέμπει στο σκληρό σινεμά της αυστριακής σχολής, τύπου πρώιμου Χάνεκε και Ούλριχ Ζάιντλ και προϋποθέτει "διαβασμένους" θεατές. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ Βενετίας.
 
info: Απρίλης (April). Δραματική. Γεωργία, Ιταλία, 2024. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι. Παίζουν:  Ια Σουκχιτασβίλι, Κάκα Κιντσουρασβίλι, Μέραμπ Νίνιντσε, Ρόζα Καντσεϊσβίλι, Ανα Νικολάβα. Διανομή: Rosebud.21.
 

 
 
ΓΚΡΑΝΤ ΤΟΥΡ:Το 1918 στη Ρανγκόν ο Έντουαρντ, υπάλληλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, πανικοβάλλεται και εγκαταλείπει την αρραβωνιαστικιά του, τη Μόλι, τη μέρα του γάμου τους. Διασχίζει την Ασία, κυριευμένος από υπαρξιακές αμφιβολίες, ενώ η αποφασιστική Μόλι τον καταδιώκει με χιούμορ, ταξιδεύοντας από το Μανταλέι στη Μπανγκόκ και τη Σαγκάη. H κινηματογραφική αυτή οδύσσεια συνδυάζει σκηνοθετημένες σκηνές, οι οποίες είναι μαεστρικά τραβηγμένες από τον διευθυντή φωτογραφίας και στενό συνεργάτη του Γκόμες Ρούι Πόσας, με λήψεις ντοκιμαντέρ από τον Σαγιόμπου Μουκντίπρομ, συνεργάτη του Απίτσατπονγκ Βεερασεθάκουλ.

Η ταινία μοιάζει με ένα παιχνιδιάρικο ταξιδιωτικό ημερολόγιο που ενσωματώνει διαφορετικές εποχές, πολιτισμούς και  είδη αφήγησης, όπου ασπρόμαυρες εικόνες μιας αποικιοκρατικής εποχής συνυπάρχουν με έγχρωμες εικόνες του σήμερα, και με πολύ ασιατικό θέατρο. Μάλιστα σε κάθε περιοχή από όπου περνάνε οι δυο χαρακτήρες το voice over είναι σε διαφορετική γλώσσα. Αναμειγνύοντας με γοητευτικό τρόπο διαφορετικά οπτικά στιλ, το «Grand Tour» αποτυπώνει με βάθος και συναισθηματική ένταση την αναζήτηση της αγάπης σε έναν απέραντο και χαοτικό κόσμο.

Ο Γκόμες, που μας έδωσε σημαντικές ταινίες όπως το «Tabu» (Χαμένος Παράδεισος) και οι άπαιχτες στην Ελλάδα, «Αραβικές Νύχτες», είναι γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει τη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, ερευνώντας θέματα προσωπικής και συλλογικής μνήμης και ιστορίας με νοσταλγικό και παιχνιδιάρικο τόνο, παίζοντας με τις αφηγηματικές συμβάσεις. Ρετροσπεκτίβες του έργου του έχουν παρουσιαστεί σε χώρες όπως η Αυστρία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου και Θεάτρου της Λισαβόνας και πρώην κινηματογραφικός κριτικός. Όπως έχει πει, «θέλω το σινεμά να μοιάζει με σινεμά κι όχι με κάτι που προσποιείται την πραγματική ζωή».
 
info: Γκραντ Τουρ (Grand Tour). Περιπέτεια Ρομαντική Κομεντί. Πορτογαλία, 2024. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Γκόμες. Παίζουν:Γκονσάλο Γούντινκγτον, Κρίστα Αλφαϊάτε, Κλαούντιο ντα Σίλβα. Διανομή: Weird Wave.


 
 
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ: Βαθιά στην καρδιά της νορβηγικής εξοχής, στη γραφική κοιλάδα του Ολντεντάλεν, οι κύκλοι χρόνου, ζωής και φύσης μπλέκονται αξεδιάλυτα. Κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους, η σκηνοθέτις Μαργκρέτ Ολίν ακολουθεί τον 85χρονο πατέρα της καθώς εκείνος διασχίζει, ίσως για τελευταία φορά, τα μονοπάτια που χαράχτηκαν από γενιές και γενιές των προγόνων του. Ένα ταξίδι οικογενειακής μνήμης και παράλληλα μια ωδή στην μεγαλειώδη ομορφιά της φύσης που πρέπει να προστατευτεί με κάθε τρόπο.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και οπτικά πανέμορφο ντοκιμαντέρ, από μια πολύ ιδιαίτερη γωνιά του κόσμου μας, μια κοιλάδα στην τεράστια έκταση με φιορδ ανάμεσα στο Μπέργκεν και το Τρόντχαϊμ στη κεντροδυτική Νορβηγία. Η μικρή κοιλάδα είναι και η κατάληξη ενός παγετώνα, ο οποίος σύμφωνα με τον πατέρα της σκηνοθέτη, που βρίσκεται στη μέση της όγδοης δεκαετίας της ζωής του, ποτέ δεν ήταν τόσο εύθραυστος, λιγότερο στιβαρός και ευάλωτος. Πλάνα γυρισμένα με drone στις απάτητες εκτάσεις της σκέπης του παγετώνα, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Οι αναρριχήσεις του γηραιού άντρα, εκπέμπουν όντως μια αύρα ιεροτελεστίας αποχαιρετισμού, με τα βήματα να τον οδηγούν στα ίδια μονοπάτια που περπατούσε ασταμάτητα από την εποχή που ήταν μικρό παιδί. Το φιλμ παρακολουθεί τις αλλαγές της φύσης και τις αντιδράσεις χλωρίδας και πανίδας (τάρανδοι, λευκές κουκουβάγιες, άλλα όρνεα, σκίουροι, έντομα της ζεστής περιόδου), κατά τη διάρκεια ενός έτους, παρατηρώντας τις, είτε ακολουθώντας τον ηλικιωμένο άντρα, είτε ως ένα διεισδυτικό ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Τα βήματά του τον οδηγούν συχνά στο δέντρο που φύτευσε ένας πρόγονός του και που το οποίο φωτίζεται με ειδική γεννήτρια κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Ο ίδιος φυτεύει με την σειρά του ένα καινούργιο βλαστάρι για τις μελλοντικές γενιές αναρριχητών.

Μια αίσθηση μελαγχολίας, ενός -φυσιολογικής και περιβαλλοντικής φύσεως - τέλους και μιας αμφίβολης νέας αρχής, καλύπτει- χάρη και στους τελετουργικούς ρυθμούς του μοντάζ - σαν αραχνούφαντο πέπλο τα τεκταινόμενα. Εντυπωσιακή η φωτογραφία και ο σχεδιασμός του ήχου, σε ό,τι αφορά τους ποικίλους ήχους της φύσης που "τραγουδά", συνοδεία ενός ιδιαίτερα ατμοσφαιρικού μουσικού σκορ (Ρεμπέκα Κάριορντ). Η πρόταση της Νορβηγίας για τα 96α Όσκαρ (2024).

info: Τραγούδια της Γης (Fedrelandet/Songs of Earth). Ντοκιμαντέρ. Νορβηγία, 2023. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία-σενάριο-μοντάζ: Μαργκρέτ Ολίν. Φωτογραφία: Λαρς Ερλεντ Τουμπάας Ειμο. Μουσική: Ρεμπέκα Κάριγιορντ. Διανομή: CineDoc. 


 

ΛΕΝΑΚΙ, ΔΥΟ ΦΩΤΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΤΑΡΕΣ: Η υπόθεση εμπρησμού ενός πατρογονικού πύργου, του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ, στο Λειβάρτζι Καλαβρύτων έρχεται στο φως μέσω κάποιων χειρογράφων. Ο έρωτας της Ελένης και του Λιμάζαγα, λίγο πριν από την Επανάσταση του 1821, και μια γονική κατάρα, στοιχειώνουν την ιστορία της οικογένειας και του χωριού. Το δημοτικό τραγούδι της Ελένης οδηγεί την αναψηλάφηση ενός παρελθόντος που μοιάζει με παραμύθι.

Η Ελένη, κόρη προεστού από το Λειβάρτζι Αχαϊας, ερωτεύεται το 1812 τον πανέμορφο Τουρκαλβανό Ελμάζ Αγά, τσιφλικά και ηγέτη τρομερών πολεμιστών. Εκείνος την κλέβει και στην δίκη που ακολουθεί, εκείνη αρνείται την οικογένειά της υπερασπιζόμενη την στάση της λέει την ιστορική φράση, «Άντρα χρώσταγα, άντρα πήρα». Στις 16 Μαρτίου του 1821, ο καπετάνιος Δημητράκης Ινδαρές επιτίθεται στον πύργο του Ελμάζ και της Ελένης στην Μοστενίτσα και τον καίει. Από εμπρησμό καταστρέφεται 'ομως και ο πύργος των Ινδαρέων στο Λειβάρτζι το 1894, 73 ολόκληρα χρόνια για άγνωστους λόγους, και η Εκκλησία αφορίζει τους ανώνυμους δράστες. 

Με αφορμή αυτή την συνταρακτική οικογενειακή ιστορία που ο σκηνοθέτης ανακάλυψε τυχαία μέσα από ξεχασμένα έγγραφα που έπεσαν στα χέρια του, έγραψε ένα βιβλίο, το οποίο τώρα μετατρέπει σε ένα λυρικό και άκρως συγκινητικό ντοκιμαντέρ που συνδυάζει, έρευνα, δραματοποιημένες σκηνές και animation. Θα προβληθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, τα Σαββατοκύριακα 1 και 2, 8 και 9 και 15 και 16 Φεβρουαρίου, στις 17:00. 

info: Λενάκι, Δυο Φωτιές και Δυο Κατάρες (Lenaki, the Curse of Fire). Ντοκιμαντέρ. Ελλάδα, 2024. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία-σενάριο: Δημήτρης Ινδαρές. Φωτογραφία: Δημήτρης Κατσαίτης. Μοντάζ: Δημήτρης Ινδαρές, Δέσποινα Κονταργύρη. Μουσική: Νεφέλη Μπερή. Animation: Λυδία Βενιέρη. 


 
 
 

εμφάνιση σχολίων