H αναμονή είναι ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ το νέο πένθος

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Είναι κάτι μέρες τελευταία που έχω την αίσθηση πως ζούμε έτσι για δεκαετίες. Πως ο χρόνος σταμάτησε για πάντα στο 2010 και από τότε κάθε μέρα είναι ένα τεράστιο déjà vu. Ο χειμώνας που τελειώνει μου φάνηκε ατέλειωτος. Πιο μακρύς και αβάσταχτος από κάθε άλλη φορά. Ακόμα και με την παρεμβολή των εκλογών, το διάλειμμα των γιορτών και την αναθάρρυνση της ελπίδας που ξεπρόβαλλε αμέσως μετά, οι μέρες έμοιαζαν απελπιστικά ίδιες, τραβηγμένες από τα μαλλιά, μέρες στάσιμες σαν νερά του βάλτου.

Η Ελλάδα ζει σε μια διαρκή αναμονή. Μια αναμονή που την τροφοδοτούν συνεχώς νέες προθεσμίες, τελεσίγραφα, απειλές, σενάρια. Είναι μια θανατηφόρος αναμονή.

Μοιάζει να έχει φύγει ήδη μια πενταετία της ζωής μας, σαν αέρας που φύσηξε αιφνιδιαστικά και δεν πρόλαβε να αντιληφθεί κάνεις τι πήρε στο διάβα του. Μια χαμένη πενταετία. Χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες. Μόνο με πόνο και απώλειες. Και αν οι απώλειες, υλικές, συναισθηματικές και ουσιαστικές οδηγούσαν έστω σε ένα καλύτερο μέλλον θα άφηνες τη λήθη να κάνει τη δουλειά της.

Όμως μοιάζει αυτός ο ζόφος που ποτίζει κάθε κύτταρο της χώρας να μην έχει τέλος, να μην επιτρέπει στο φως να διεισδύσει. Ο καιρός περνά και εμείς απλά περιμένουμε. Δεν ελπίζουμε πλέον, περιμένουμε. Οι στρατιές των ανέργων, των αποδεκατισμένων, των ψυχικά αδύναμων και αποκαμωμένων, των απελπισμένων. Και κυρίως των νεότερων. Που οργανώνουν αποδράσεις. Και όσοι μένουν πίσω αποχαιρετούν. Διαρκώς.

Δεν ξέρω αν η τιμωρητική Ευρώπη στην οποία ζούμε έχει καμιά σχέση πια με τις όποιες φωτεινές περιόδους του παρελθόντος της. Αν τα κατ’ επίφαση συμπονετικά λόγια για το ελληνικό δράμα μεταφράζονται απλά σε συγκαλυμμένη χαιρεκακία. Τα θανατηφόρα πρωτοσέλιδα του Ευρωπαϊκού τύπου ώρες- ώρες μοιάζουν με αγγελιόχαρτα θανάτου, με μεσαιωνικές τελετές καύσης μαγισσών. Που έχουν όλες ελληνικά ονόματα. Και στο εσωτερικό της χώρας η είσπραξη της τιμωρίας μοιάζει να έχει τα χρώματα του πεπρωμένου που φυγείν αδύνατο. Θα ήθελα σε αυτό το σημείωμα στις παρυφές της άνοιξης να αχνοφέγγει η αισιοδοξία. Δεν συμβαίνει όμως.

Ο εντυπωσιακός τρόπος που αγκαλιάζεται ο κυβερνητικός χειρισμός σε ποσοστά 80% από την κοινή γνώμη δείχνει την ανάγκη για μια αληθινή ανάσταση της χώρας από ένα αργόσυρτο και βαρύ πένθος που τη σκιάζει. Το αβάσταχτο πένθος της αναμονής. Ας ελπίσουμε...


*Ο τίτλος του κειμένου είναι ένας στίχος του Τέλλου Φίλη.
Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους 200 της parallaxi.

Πηγή: parallaximag

εμφάνιση σχολίων