Με τη σοφία του ανθρώπου που δε βιώνει μια κατάσταση αλλά την ακούει ευλαβικά με φευγαλέο πόνο, μόνο ένα πράγμα μπορώ να τη συμβουλέψω: να μη διστάζει να πληγώνει εκείνον που αγαπά. Ή διατυπώνοντάς το λίγο διαφορετικά, αν αγαπά κάποιον, να τον πληγώνει.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ανορθόδοξο δώρο από αυτό. Όλοι οι θησαυροί του κόσμου δε συγκρίνονται με την ευκαιρία που δίνεις σε έναν άνθρωπο όταν γρατζουνάς τηn ψυχή του. Γιατί με το να του προκαλείς πληγές, μόνο βήματα προς τα εμπρός του προσφέρεις. Ενηλικιώνεται όταν καλείται να συγχωρέσει. Επιστρατεύει το θάρρος του ενώπιον των καταστάσεων. Αν διαθέτει, αναγνωρίζει ότι ο εγωισμός δεν είναι προνόμιο αλλά καταναγκασμός. Αν δε διαθέτει, στέκεται γυμνός μπροστά σε έναν καθρέφτη και αυτοτραυματίζεται μέχρι να σε σκοτώσει. Μόνο που πεθαίνει ο ίδιος, μόνος, και με το αίμα του να ζέχνει απολυτότητα.
Για την ιστορία, η φίλη μου ακόμη κλαίει. Ίσως και τώρα που διαβάζει αυτό το κείμενο να μουσκεύει τα μανίκια της αγαπημένης της ζακέτας (του). Πέρα από την αγάπη μου, της αφιερώνω τα λόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου από το βιβλίο «Rien ne va plus»: «Γιατί κι οι άνθρωποι που μας αγαπούν μας γδέρνουνε, σαν τον Καίσαρα. Πρέπει να αφήνουμε στον άλλο την ελευθερία να μας δείχνει την αγάπη του όπως θέλει, όπως ξέρει, όπως μπορεί, αρκεί να μη μας καταστρέφει. Κι ο έρωτας τι είναι; Νυχιές αγάπης είναι, σημάδια, ίχνη που αφήνει ο άλλος μέσα σου».
εμφάνιση σχολίων