iDOCERS | Είσοδος ελεύθερη

«Στην εποχή μας μιλάμε, μα δε λέμε τίποτα», διάβασα. Δεν αναφερόταν στη δική μας εποχή, αλλά αποδείχτηκε διαχρονικό φαινόμενο. Επίσης στην εποχή μας μιλάμε και λέμε περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να πούμε -κυρίως περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να κάνουμε- και δυστυχώς περισσότερα απ’ όσα μπορούμε πραγματικά να πιστέψουμε. Κι εγώ που με λόγια είχα μάθει πάντα να μιλάω, τώρα αναζητώ τις πράξεις. Σε μένα και σε όλους.

Ακούς και υποσυνείδητα πείθεις τον εαυτό σου ότι αυτό που ακούς, το βλέπεις, ότι ξεκινάει να σου δίνεται τη στιγμή που ειπώνεται. Κάθε αλήθεια φανερώνει ένα κρυμμένο ψέμα, μα και σ’ ένα ψέμα στηρίχθηκε για να φανερωθεί. Αν δεν υπήρχαν ψέματα, δε θα υπήρχαν οι αλήθειες. Κι αν δεν υπήρχαν αλήθειες, δε θα αντιπαθούσαμε τόσο το ψέμα. Αντιπαθούμε ό,τι μας βλάπτει, ό,τι μας φθείρει και μας πονάει. Φοβόμαστε τ’ αντίθετά του. Μα ο φόβος περπατάει πλάι σε κάθε προσμονή.

Με τον ίδιο τρόπο που εμείς οι άνθρωποι φτιάχνουμε την ιστορία μας, φτιάχνουμε και τις αλήθειές μας, ζούμε μαζί τους και τις ερμηνεύουμε. Κι εκεί που πιστεύεις ότι βουλιάζεις σ’ ένα ψέμα, πάλι μία αλήθεια θα ψάξεις για να σωθείς.

Πιο λυπηρό απ’ όλα είναι να χανόμαστε, να μπερδεύουμε τις ανάγκες μας. Να μας μπερδεύουν. Οι ανάγκες μας είναι τα δικαιώματά μας. Όταν μας αδειάζουν, ψάχνουμε κάτι για να ξαναγεμίσουμε, κι ας είναι ρευστό, του δίνουμε ένα σχήμα που μας αγκαλιάζει όλους. Ανθρωπιά.

«Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι η αφέλειά του». Γι’ αυτό ζηλεύουμε τα μικρά παιδιά. Αν δεν ήμασταν αφελείς, θα ήμασταν ακόμα πιο άπληστοι και κακοί. Δεν είναι κακό να είσαι αφελής. Ο αφελής μπορεί και συγχωρεί. Κι εκεί που νομίζεις ότι κάτι κατάλαβες, υπάρχει πάντα κάτι ακόμα να καταλάβεις. Αλίμονο αν πάψουμε ν’ αναζητούμε. Τον εαυτό μας στους άλλους και τους άλλους στον εαυτό μας.

εμφάνιση σχολίων