iDOCERS | «Περιχαρακώσου!»

Πρώτα σε ξεχειλώνουν. Ύστερα σε γυρνάνε ανάποδα να ξεράσεις κέρματα, καρδούλες, συνδετήρες και γραφειακή ύλη. Με το στομάχι πλυντήριο και το μυαλό χαλασμένο, λοιπόν, σε φέρνουν πάλι στα κανονικά σου, και για να μη διαλυθείς, σε ράβουν στο πάτωμα με κλωστή τύπου «Φόβος». Και εσύ χωλαίνεις από μέσα και το μυαλό μια μαύρη τρύπα, και τότε έρχεται κάποιος από τα παλιά κι από τα έμπειρα, να σε συμβουλέψει, να στάξει σοφία και επιβίωση πάνω σου και το μόνο που ψιθυρίζει είναι ένα: «Περιχαρακώσου!». Κι εννοεί να ρίξεις ένα συρματόπλεγμα, τίποτα να μη σε αγγίξει, καμία πινέζα να μην πιάσει κόκκαλο και το μόνο που να κοιτάς να είναι η δουλειά σου.

Η δουλειά σου, που απαιτεί σκυφτό κεφάλι, ένα ατέρμονο σκάσε και κολύμπα κι όλο να ανεβαίνουν οι στοίβες, και όλο να παίρνει νύχτα και συ κυπαρισσάκι σκυφτό πάνω από μονάδες και deadlines. Γραμμές θανάτου, και το αντικαρκινικό τίγκα στην απελπισία και στα φυλλάδια για περούκες. Θα ‘θελες αυτή η τρομοκρατία να μη σου ‘χε κόψει τα χέρια κι όλες οι εκπνεόμενες συλλαβές σου να μην ήταν τόσο ψεύτικες, τόσο πλαστικές.

Βέλη τρυπάνε τη σκέψη σου με αυτό το «Περιχαρακώσου!». Βρες μια ζωή για να μη σε απασχολεί, τίποτα άλλο, αλλά η ζωή, αγάπη μου, θέλει χρόνο, κόπο και χιλιόμετρα, κι ο κάθε φίλος έχει τα δικά του ζόρια. Ζωή δεν έχεις για να ζήσεις, προσμένεις κάτι άλλο, χαρά σου η Παρασκευή με μια λιγότερη στοίβα, να ανασάνεις λίγο, ώρα απογευματινή και η Βασιλίσσης Σοφίας όμορφη, για κάπου, για μία στιγμή φωλιάζουν στην άσφαλτο όλες σου οι προσδοκίες. Θα δάγκωνες τον ήλιο αν ήθελες, αλλά το μυαλό σου αποσπούν άλλα πράματα. Κι έτσι θολός και στεγνωμένος, σε μια προσπάθεια να αποφύγεις τη δίνη των δικών σου σφαλμάτων, συνεργείς στις αποφάσεις των άλλων.

Και δε σε βοηθά πουθενά αυτό το κείμενο, όλοι στα λόγια όταν πατάμε όμορφα τα βρίσκουμε. Η δημοκρατία -χρόνια τώρα- είναι μια τέχνη λόγου και περιωπής. Στα λόγια των άλλων όταν πατάς, όμορφα τα βρίσκεις. Στις πράξεις όμως πέφτεις στην τρύπα και σκοτώνεσαι.

εμφάνιση σχολίων