Δεν το αντέχει Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ο καθρέφτης σου

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ», λέει ο λαός. Και έχει δίκιο. Με έναν τέτοιο τρόπο είπα και στους μαθητές μου σχετικά με το τι ρωτάμε στις συνεντεύξεις, ότι δεν ρωτάμε ποτέ κάτι που οι ίδιοι δεν θα θέλαμε να απαντήσουμε. Το πιστεύω αυτό και το τήρησα σε όλους όσους συνάντησα στη ζωή μου και, ευτυχώς, ήταν πολλοί και ενδιαφέροντες οι περισσότεροι.

ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ. Και χθες το βράδυ, μετά από τις τόσες συζητήσεις που έχουμε κάνει, μου ήρθε ξαφνικά μια φλασιά: «Μην τον αφήνεις να σου κάνει αυτό που εσύ δεν θα του έκανες ποτέ». Και έτσι, το γνωστό λαϊκό γνωμικό άλλαξε ρούχα και φορά. Πήγαμε το πίσω μπρος.

ΔΙΟΤΙ, ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ, αλλά ακόμα καλύτερο είναι να μην επιτρέπεις όσα εσύ δεν θα έκανες. Και αν κάποια «κακά» θα τα έπραττες, μαζί σου, κάτσε και να τα δεχτείς μετά. Η ουσία βεβαίως είναι σχεδόν η ίδια: διότι αν σέβεσαι τον εαυτό σου και δεν γίνεσαι σάκος του μποξ, έτσι δεν θα φτάσεις και εσύ ποτέ να μιμείσαι έναν μποξέρ.

ΔΙΟΤΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ. Για κάθε σχέση και σε κάθε επίπεδο: προσωπικό, φιλικό, επαγγελματικό, οικογενειακό. Για αυτό και τώρα, σκοτεινιασμένη που δεν μου αναγνωρίζονται τα «όποια» περισσότερα πιστεύω ότι προσφέρω στη δουλειά μου, συνειδητοποιώ ότι συμπεριφέρομαι σαν είκοσι χρονών παιδί: αναμένω ακόμη στα 44 μου χρόνια να εκτιμήσει ο απέναντί μου, όλα όσα θα εκτιμούσα εγώ. Που, στη δουλειά ειδικά, λέω ευχαριστώ πριν καν ο άλλος προλάβει να με βοηθήσει.

ΕΙΝΑΙ ΣΑΧΛΟ ΠΙΑ ΑΥΤΟ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΜΟΥ. Έπρεπε να έχω μάθει ότι ποτέ δεν πρέπει να περιμένουμε από τους ανθρώπους άλλα από εκείνα που μπορούν να δώσουν και ότι ποτέ τα πράγματα δεν αλλάζουν με την επιμονή. Παίρνεις το μήνυμα νωρίς και αποχωρείς -ή το διαχειρίζεσαι καλύτερα- εγκαίρως. Που σημαίνει ότι αντί να ονειρεύεσαι ότι θα τιμήσει κάποιος αυτό που μάλλον δεν βλέπει καν (δεν το αναγνωρίζει ως «κάτι» αφού ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει), οφείλεις να μην το κάνεις εσύ, ώστε να μην απογοητεύεσαι μετά. Και να μην υποπίπτεις σε λάθη. Διότι, απαιτώντας το αδύνατον, το άγνωστο για το νου και τον ψυχισμό τού οποιουδήποτε, απογοητεύεσαι, γκρινιάζεις, γίνεσαι επιθετικός και φυσικά, φταις πάντα εσύ στο τέλος.

ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, ΑΝ ΒΑΡΑΣ ΣΤΟΥ ΚΟΥΦΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΕΣΑΕΙ, τα κόκαλά σου θα ματώσουν -η πόρτα πάντως σίγουρα δεν θα ανοίξει. Σταμάτα να βαράς λοιπόν, κάνε άλλα πράγματα, μην αναλώνεσαι και πάρε ότι έχεις να πάρεις από αλλού. Μην επιτρέπεις στον φίλο σου να σε «γράφει», αφού δεν θα τον «έγραφες» ποτέ. Πες του τι σε απασχολεί on time. Μην προσπαθείς να αποκαλύπτεις τα ψέματα του γκόμενού σου άμα εσύ είσαι πάντα ειλικρινής. Άλλαξε πορτοκαλιά. Μην ανέχεσαι την αδιαφορία ή την εκμετάλλευση, άμα εσύ είσαι πάντα δοτικός, συνεπής και παρών. Πες την αλήθεια ηχηρά και σταράτα.

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ, ΦΥΣΙΚΑ, ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ, δείξε ανεκτικότητα εκεί που θα επιθυμούσες να σου δείξουν και οι άλλοι. Αναλογίσου για τα λάθη των άλλων, ανακαλώντας δικά σου. Ποτέ όμως, μα ποτέ, μη χαρίσεις όσα δεν διαπραγματεύεσαι και αφορούν στις πεποιθήσεις σου. Διότι τότε πάει βόλτα ο αυτοσεβασμός, η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση και ο καθρέφτης σου δείχνει κάποιον άλλον. Αλλοιωμένο. Και πάνω στην αλλοίωση θα χτίσεις άλλες, νέες εκφράσεις. Ξένες.

Υ.Γ. Ακόμα προσπαθώ. Δεν έχω καταφέρει κανένα από τα δύο.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων