iDOC-BLOG | Η τέχνη του να γνωρίζεις ανθρώπους

Η τέχνη του να γνωρίζεις ανθρώπους. Χειραψία. Επαφή με το δέρμα και τις φλεβίτσες των δακτύλων του. Πτυχώσεις που στιγμιαία ενώνονται και βγάζουν πόρισμα: Πρώτη εντύπωση. Κάποιοι το ‘χουν εύκολο να καθορίσουν τον απέναντι από το πρώτο λεπτό. Μία διαχωριστική γραμμή για χαρούμενους και θλιμμένους. Αισιόδοξους ή μίζερους. Ταμπέλα με την πρώτη. Κλισέ παρωχημένο. Ύστερα μπορεί να τα φέρουν έτσι οι συνθήκες και ο χρόνος να πάρει παράταση. Επόμενο βήμα• τα μάτια που σκανάρονται μεταξύ τους. Σκοτάδι κοιτάζει σκοτάδι και ψάχνει φως. Κάποιες φορές το βρίσκει με την πρώτη. Άλλες ψηλαφάς χρόνια για να βρεις το διακόπτη κι άλλες πάλι το φως που σκάει μπρος σου δε σου κάνει καθόλου. Τεχνητό και νέον. Ρίχνεις άγκυρα στον παραδίπλα.

Τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζεις θα τους συνδυάσεις με άλλους. Νομοτελειακό αξίωμα. Σαν τα Σύνολα στα Μαθηματικά. Κάθε άνθρωπος έχει κύτταρα από άλλους, ανήκει ταυτόχρονα σε πολλά υποσύνολα, και είναι όμως μια οντότητα από μόνος του. Ίσως και από αταβισμό, οι ανθρώπινες σχέσεις να επαναλαμβάνονται. Τυχαίοι συνδυασμοί υποσυνόλων που ενεργοποιούν μέσα σου συναισθήματα και μνήμες υπό καταστολή. Σπάνια θα ξέρεις γιατί επέλεξες ν’ αγαπήσεις κάποιον. Μια επιλογή από προηγούμενες επιλογές κι ας μοιάζει καινούργια και λουστραρισμένη.

Υπάρχει όμως και μια στιγμή στις ανθρώπινες σχέσεις που η γιορτή λήγει και σοβαρεύεις. Μέχρι ποιο σημείο πλησιάζεις τον άλλον; Η καθοριζόμενη απόσταση είναι ευθέως ανάλογη με τη δυνατότητα φυγής. Όσο πιο μεγάλη απόσταση, τόσο μεγαλύτερη ευκολία να στήσεις νοητές γεωμετρίες, οχυρά και οδοφράγματα. Να παίξεις αναίμακτα. Δεν περνάνε όλοι από την ίδια πόρτα, ούτε κι εσύ θες να περάσεις από όλες τις πόρτες.

Η Γκρέιντι, στο Καλοκαιρινό Ταξίδι του Καπότε, μονολογεί προσμένοντας μαρτυρικά τον Κλάϊντ: «Είναι πολύ σπάνιο ν’ αγαπήσει κάποιος οποιονδήποτε αν δεν μπορεί με έναν τρόπο να τον φθονήσει». Να τον φθονήσεις ακόμα και για τις πόρτες που άνοιξε εντός σου.

εμφάνιση σχολίων