Ότι ήθελα στη ζωή μου ήταν αγάπη και λέξεις. Και από πολύ μικρή ηλικία αντάλλαξα με τον δρ. Φάουστ την παιδικότητά μου για να ζήσω στη χώρα των λέξεων και του πάθους.
ΣΤΑ ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΜΟΥ η ζωή μου ήταν ένα ουράνιο τόξο από γαλάζια μαγεία, πορφυρή πρόζα, κόκκινη ομίχλη, μαύρη απελπισία και λευκά ψέματα. Ζούσα δηλαδή σαν τον κάθε ευαίσθητο έφηβο της εποχής μου-ήμουν πανκ κι επαναλάμβανα σαν μάντρα ατάκες του Όσκαρ Ουάιλντ, σιχαινόμουνα τη γειτονιά μου, μισούσα τους γονείς μου και τους λυπόμουν που δεν είδαν το Μωρό της Ρόζμαρι για να αισθάνονται λιγότερη μοναξιά μεγαλώνοντας ένα τέρας.
ΣΑΝ ΕΦΗΒΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ. Η αναμονή ενός τηλεφωνήματος που δεν έρχεται με τρελαίνει. Θέλω να είμαι η διαρκής γιορτή του Άλλου. Είμαι τρελός αφού είμαι ερωτευμένος. Ζηλεύω, είμαι αισχρός, ταπεινώνομαι, κλαίω, σαγηνεύομαι, κάνω σκηνές, υποτροπιάζω, αυτοαναιρούμαι, ανεβαίνω στον ουρανό σαν μπαλόνι, βυθίζομαι στα Τάρταρα, διαβάζω τον Ρολάν Μπαρτ σα να βρίσκομαι στο Μυστικό Δείπνο: «μόνιμη σκέψη του ερωτευμένου: ο Άλλος μού οφείλει αυτό που έχω ανάγκη». Απολαμβάνω την παραζάλη γιατί αυτό είναι το όνομα του παιχνιδιού που παίζουν οι συνομήλικοί μου. Και ξαφνικά, βαθμιαία από τις αρχές του 90 και εξελικτικά το Αίσθημα δεν απαγορεύεται ακριβώς αλλά γίνεται μπανάλ, κοινότοπο, ντεμοντέ, ανόητο, περασμένο κόλπο, ασυγχρόνιστο με την εποχή.
ΤΟ ΣΕΞ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΑ ΧΕΙΡΑΨΙΑ περνάει από τα σώματα στις διαφημιστικές αφίσες και τα φλεγόμενα αισθήματα ανάμεσα στους ερωτευμένους αντικαθίστανται από ένα νερόβραστο σαβουάρ βιβρ γεμάτο απαγορεύσεις, υποσημειώσεις, αστερίσκους, ντροπή, περιορισμούς, μη και πρέπει. Οι ερωτευμένοι που διέθεταν αυξημένη ικανότητα να αντέχουν στο κακό και τον πόνο και να εμβαθύνουν στον έρωτα, μεταμορφώθηκαν σε δύο ενήλικες με ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και αυτάρκειας που ζουν στην επιφάνεια του εαυτού τους με ναρκισσιστικές διαταραχές και είναι έτοιμοι να ξεχάσουν ο ένας τον άλλο όπως ξεχνάς μια Παρασκευή την πρώην αγαπημένη σου κονσέρβα στο σουπερμάρκετ.
ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΤΟΝΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ -που συμπυκνώνονται στο Πάθος- όλο και περισσότερο θεωρούνται εκτός ιστορίας. Η ίδια η καθημερινή γλώσσα κάνει αυτόματα delete σε έντονα φορτισμένες λέξεις. Ακόμα και όταν βρίζεις, ή χρησιμοποιείς βρώμικες λέξεις αισθάνεσαι πλέον σα παιδεραστής. Η επέλαση της Πολιτικής Ορθότητας και της New Age τρομοκρατίας κατάφερε να ξανα-παθολογικοποιήσει τις Σχέσεις και το Σεξ όπως συνέβαινε μέχρι τις αρχές του 60.
ΣΤΟ SPLENDOR IN THE GRASS (1961) του Ελία Καζάν, ο Γουόρεν Μπίτι παρακαλούσε στο drive in μάταια την Νάταλι Γουντ να ενδώσει για να ηρεμήσει. Η ταινία έλεγε αριστοτεχνικά ότι η έλλειψη σεξ μπορεί να οδηγήσει στην ψυχολογική κατάρρευση. Και νάμαστε στην πρώτη εποχή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που οι παντρεμένοι κάνουν περισσότερο σεξ από τους εργένηδες -τόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Και ακόμα πιο άσχημα όταν κάποιοι φτάνοντας πιο πέρα αυτή την τάση ισχυρίζονται ότι τα αγόρια και τα κορίτσια δεν ενδιαφέρονται καν για το σεξ.
ΠΩΣ ΣΥΝΕΒΗ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΕΔΙΝΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ να μετατράπηκε αρχικά σε βλαβερό εθισμό και κατόπιν σε ανία; Πώς το σεξ, ο έρωτας, το να ξοδεύεις, το να τρως κάθε τόσο junk, ή να πίνεις ένα ποτήρι παρά πάνω, να ξενυχτάς ή να σου αρέσουν πολύ τα βίντεο γκέιμς μεταβλήθηκαν από απολαύσεις σε τρομερή ανευθυνότητα; Πως καταφέραμε να θεωρούμε ότι κάθε τι από τα πράγματα που μας ευχαριστεί να τα επαναλαμβάνουμε σημαίνει ότι τα επαναλαμβάνουμε όχι γιατί μας ευχαριστούν αλλά γιατί είμαστε «άρρωστοι»; Δεν μπορείς να κρίνεις τίποτα στις μέρες μας, δεν μπορείς να είσαι διαφορετικός, δεν μπορείς να έχεις άλλη άποψη, δεν μπορείς να υποφέρεις, να γελάς ή να ερωτεύεσαι χωρίς να αισθάνεσαι ένοχος και έτοιμος να απολογηθείς. Αν τολμήσεις να μιλήσεις για θέματα που ξεφεύγουν από την επιφάνεια της εποχής είναι σαν να αποφασίζεις εν πλήρη συνειδήσει να κάνεις βουτιά σε μια άδεια πισίνα.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΘΡΥΨΑΛΑ ήταν η μόνη ευκαιρία που είχα για να τα καταφέρω στη ζωή μου. Τα πράγματα άλλαξαν εντελώς. Όταν αντιμετωπίζεις τη θάλασσα της εποχής σου έχεις δύο επιλογές: Ή να κολυμπήσεις σε αυτήν, ή να πνιγείς. Αν το νέο κύμα με ρίχνει στα βράχια θα το αντέξω και θα υποδυθώ ότι είμαι μέρος του τέλους των αισθημάτων. Αλλά με το πάθος ερωτευμένου.